در یک تعریف جامع، آشپزی یک هنر، تکنولوژی، مهارت برای فراهم آوردن غذا، با اسفاده از گرما و یا بدون آن می باشد . به طور ساده تر آشپزی عمل آماده کردن مواد غذایی برای مصرف است .
بدون شک تفاوت عمده‌ای میان افرادی که می دانند چگونه مواد غذایی مختلف را با ظرافت و تعقل با هم ترکیب کنند و در شرایط مناسب و آگاهانه بپزند، با مردمانی که از خوراک برای رفع امور جسمانی و لذت آنی استفاده می‌کردند وجود دارد. فرهنگ غذایی جزوی از میراث فرهنگی سرزمینمان ایران است که در کنار تاریخ، افسانه‌ها، نواها، ترانه‌ها، کتیبه‌ها، دست نوشته‌ها، پوشش، آداب و رسومات و مذهب نشانه‌هایی از فرهنگ و تاریخ می‌باشد .
در تاریخ افسانه‌ای ایران نیز به آشپزی اشاره شده است به این ترتیب که پختن غذا از دوران پادشاهی ضحاک آغاز شد. قبل از آن دیوها به این هنر آشنایی داشتند و انواع آش‌های لذیذ را می‌پختند. در نوشته‌هایی که از دوران پهلوی در دست است در رساله خسرو و ریدگ نکاتی دربارهٔ خورش‌ها و خوردنی‌ها و شیوه بکار بردن و چگونگی آنها در دوره ساسانی به دست می‌آید که در تنظیم تاریخ آشپزی در ایران ماخذ معتبر است.
همچنین نام بسیاری از غذاهای ایرانی و اصطلاحات طباخی در کتاب‌های زبان عربی دیده می‌شود. در زبان عربی کتاب‌های زیادی در زمینه آشپزی وجود دارد که با پخت و پز ایرانیان بی ارتباط نیست و از حیث اصطلاح و واژه میان این دو دسته شباهت‌هایی دیده می‌شود. این امر احتمالاً به این سبب بوده است که در دستگاه‌های دیوانی و اداری خلفای عباسی تعداد زیادی از ایرانیان دخیل بودند و بدون شک آداب و عادات آنان در زندگی اعراب نفوذ کرده، از جمله روش آشپزی ایران در زمان عباسیان مورد توجه قرار گرفته است.
در زبان فارسی ۴۴ کتاب مستقل در آشپزی شناخته شده است .
در مقاله بعدی به بررسی انواع خوراک ایرانی خواهیم پرداخت…
بسیار عالی ممنون از شما، تعریف جامعی بود